صحن و سـرایت بُـوَد کـعـبـۀ اهل ولا            رو بـه تـو آورده‌ام زادۀ خــیــرالـنـسـا
کیـست دهـد آبـرو جز تو به هر بی‌نوا            بــوده‌ایـم از ابـتـدا بـر در بـیـتـت گـدا

وصف کرامات تو بُرده دل از سائلان
شاد شد از رحـمـتت دیـدۀ غـمـدید گان

زنـده شـود مُـرده از نـام مسـیـحای تو            سرمـۀ چـشـم همه خـاک کـف پـای تو
آب حـیـات دلـم لـحـن شـکـر خـای تـو            خـون بـه دلـم آورد نـغـمـه و آوای تـو
جامعه می‌گوید از غربت و تنهائی‌ات
ذکـر لـب مـا شـده قـصـۀ شـیـدایـی‌ات

قصـۀ تنـهـایـی‌ات می‌رسـد از سـامـرا            بانگ هم آوائـی‌ات می‌رسد از سامـرا
نـالـۀ زهـرایـی‌ات می‌رسـد از سـامـرا            بـادۀ صـهـبـایی‌ات می‌رسد از سـامـرا
کـوی مصـفـای تـو کـعـبـۀ اهل یـقـیـن
یک پر شالت بود رشتـۀ حـبل المـتـین

هر کـه به کـویـت بـرد راه پی الـتـجـا            تـا بـه ابـد می‌شـود از کـرمـت پـادشـا
هر که شـود مـاه من؛ بـا تو دمی آشـنا            ذکـر کــبـیـره شـود بـا دل او هـمـنــوا
دیـدۀ پُـر اشک ما زائر تنـهـای توست
اشک جگر سوز ما یکسره بر پای توست

غربت جانکاه تو شاعر بزم غـم است            گریه بر اندوه تو تا به قیامت کم است
پشت فلک چون کمان پیش قد تو خم است            چشم من از داغ تو غرق غم و ماتم است
ای که ز داغت دل اهل سما خونجگر
تـا به ابـد می‌کـنـم دیـده به یـاد تـو تـر